آذر آقایاری، رقیه افرونده، پریسا سعیدی آزاد،
دوره ۱، شماره ۲ - ( پاییز ۱۳۹۵ )
چکیده
مقدمه: عوامل مختلفی از جمله افت فعالیت بدنی منجر به کاهش تعادل و انعطاف پذیری عضلات مختلف در سالمندان می شود، این در حالی است که برخورداری از تعادل و انعطاف پذیری مطلوب به عنوان عوامل آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت در سالمندان اهمیت ویژه ای دارد.
روش: این تحقیق از نوع نیمه تجربی بود. جامعه آماری شامل زنان سالمند غیر فعال در دامنه سنی ۶۰ تا ۷۰ سال بود که جهت گذراندن اوقات فراغت به پارک ها، بوستان ها و مراکز فرهنگی موجود در شهر همدان مراجعه می کردند. ۳۰ نفر از این زنان سالمند بصورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه کنترل (۱۵ نفر)، به انجام فعالیت های معمول و روزانه پرداخته و گروه تمرین (۱۵ نفر) به مدت ۶ هفته و هر هفته ۳ جلسه و هر جلسه ۴۵ دقیقه به انجام تمرینات هوازی شامل دویدن و یا راه رفتن با شدت ۶۰ درصد حداکثر ضربان قلب پرداختند. برای سنجش تعادل ایستا از تست شارپند رومبرگ، برای سنجش تعادل پویا از چوب موازنه به طول ۵/۴ متر و عرض و ارتفاع ۱۰ سانتی متر و برای سنجش انعطاف پذیری از جعبه انعطاف پذیری استفاده شد. برای مقایسه پیش آزمون و پس آزمون متغیرهای وابسته درون هر گروه از آزمون t همبسته و برای مقایسه پس آزمون دو گروه کنترل و تجربی از آزمون t مستقل استفاده شد.
یافته ها: نتایج نشان دادکه در گروهی که ۶ هفته تمرین هوازی پیاده روی یا دویدن با شدت ۶۰ درصد حداکثر ضربان قلب انجام دادند، تفاوت معناداری بین پیش آزمون و پس آزمون متغیرهای تعادل ایستا (۰,۰۰۱=p)، تعادل پویا (۰.۰۰۰=p) و انعطاف پذیری (۰.۰۰۰=p) وجود دارد. با این حال این تفاوت برای هر سه متغیر در گروه کنترل معنادار نبود (۰.۰۵ نتیجه گیری: از نتایج تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری کرد که سالمندان می توانند با پیاده روی و دویدن آرام به بهبود تعادل و انعطاف پذیری خود کمک کنند.
علی سروش، پیام ساری اصلانی، مژگان سعیدی، هیوا محمدی، سعید کماسی،
دوره ۴، شماره ۴ - ( زمستان ۱۳۹۸ )
چکیده
مقدمه: نرخ اولین بستری به دلیل بروز استروک طی ۲۰ سال اخیر به طور قابل توجهی رو به افزایش بوده است و این مساله نیازمند مدیریت صحیح تختهای بخش نورولوژی میباشد. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف بررسی همبستههای طول مدت بستری در بیماران استروک انجام گرفت.
روش: طرح این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری از ۱۵۳ بیمار دارای تشخیص استروک بستری در بخش نورولوژی بیمارستان امام رضا کرمانشاه در ایران در دی تا اسفند ۱۳۹۴ تشکیل میشد. اطلاعات مورد نیاز از سیستم ثبت بیمارستانی (HIS) اخذ و با پیگیری تلفنی تایید شد. آزمونهای آماری ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون خطی برای تحلیل دادهها به کار رفتند.
یافتهها: نتایج تحلیل رگرسیون خطی نشان داد نحوه مراجعه به بیمارستان میتواند طول مدت بستری را به درستی پیش بینی کند (۰۱۲/۰=P) و بیمارانی که برای انتقال به بیمارستان از آمبولانس استفاده میکنند به طور متوسط نزدیک به ۵ روز بیشتر از سایر بیماران یک تخت را اشغال میکنند. مدل ما صرفا توانست ۷ درصد واریانس طول مدت بستری را تبیین کند.
نتیجه گیری: به نظر میرسد بیماران استروک که برای انتقال به بیمارستان از آمبولانس استفاده میکنند در مقایسه با سایر بیماران مدت بیشتری در بیمارستان بستری هستند. بنابراین، لازم است که در بخشهای درمان استروک تعداد تختهای مورد نیاز با توجه به میزان تقاضای معمول برای اعزام آمبولانس و در نظر گرفتن نسبت آن به مراجعات شخصی محاسبه شود.
