محدثه صمیمی، فاطمه بهرام نژاد،
دوره ۷، شماره ۴ - ( زمستان ۱۴۰۱ )
چکیده
مقدمه: تعیین تاثیر داروهای انتی سایکوتیک در پیشگیری و درمان دلیریوم در سالمندان بستری در بخش مراقبت های ویژه و عوارض احتمالی این داروها در این قشر از بیماران و بررسی اثرات استفاده از آنتیسایکوتیکها در درمان دلیریوم سالمندان
روش کار: مطالعه مروری حاضر در سال ۱۳۹۹-۱۴۰۰ با جستجو اینترنتی در پایگاههای ملی و بینالمللی توسط کلید واژههای مربوطه به انگلیسی و فارسی انجام شد. ۷۰ مطالعه در مرحله اول وارد مطالعه شدند. پس از حذف مطالعات تکراری و غیرمرتبط، ۴۸ مطالعه باقی ماند که در نهایت ۱۹ مطالعه بدلیل مشکلاتی همچون عدم وجود معیارهای واجد شرایط مورد نظر این مطالعه از مطالعه خارج شدند و ۲۹ مطالعهی باقی مانده در این مقاله بررسی گردیدند.
یافته ها: هالوپریدول، دکسمدتومیدین، ریسپریدون، اولانزاپین، کوئتیاپین، پرومازین و کلوزاپین از داروهای رایج آنتیسایکوتیک مورد استفاده در درمان دلیریوم سالمندان میباشند. اگرچه در برخی موارد استفاده از این داروها میتواند موجب کاهش علائم دلیریوم شود ولی با این حال موجب بروز عوارض ناخواستهای نیز میشوند که از این عوارض میتوان به افزایش عوارض مغزی عروقی، افزایش فشارخون و ضربان قلب، احساس گیجی، سکتهی قلبی، افزایش فاصلهی QT، سینوس تاکیکاردی، معکوس شدن موج T، افزایش ارتفاع قطعهی ST، بلوک دهلیزی بطنی، مشکلات متابولیکی، نقصان سدیم، افزایش قندخون، پنومونی و ترومبوز وریدهای عمقی، اشاره کرد.
نتیجه گیری: با توجه به شواهد به دست آمده از مقالات، استفاده از آنتیسایکوتیکها در پیشگیری و درمان دلیریوم سالمندان توصیه نمیشود و در برخی موارد به نظر میرسد حتی خطر استفاده از آنتیسایکوتیکها در درمان دلیریوم سالمندان بیشتر از فواید استفاده از آن است. از این رو با توجه به نبود شواهد کافی به منظور نقش مفید استفاده از این داروها در پیشگیری و درمان دلیریوم سالمندان، پیشنهاد میشود توجه بیشتری به انجام اقدامات پیشگیرانه از بروز دلیریوم در این دسته از بیماران صورت گیرد.
