ناهید مقدم منش، علیرضا فارسی، مریم کاویانی،
دوره ۵، شماره ۱ - ( بهار ۱۳۹۹ )
چکیده
مقدمه: دوران سالمندی با کاهش ظرفیت فیزیولوژیکی و عملکردی در ارتباط است که می‌تواند باعث افزایش ناتوانی، کاهش تعادل حین راه رفتن، کاهش سرعت و تغییر شکل راه رفتن شود؛ هدف این پژوهش مقایسه تأثیر تمرینات مقاومتی هم تنش و کوتاه شونده بر سرعت راه رفتن و زمان اتکای دوگانه، در زنان سالمند بود.
روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بود که با طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل اجرا شد. ۳۰ زن سالمند (۷/۵ ± ۱/۶۶) بدون سابقه ی سقوط، به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت داشتند که بر اساس سن و نمره آزمون تعادل به طور همگن در ۳ گروه مساوی قرار گرفتند. کلیه اطلاعات کینماتیک مربوط به پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از دستگاه تحلیل و در حین گامبرداری با سرعت ترجیحی افراد به دست آمد. بعد از مرحله ی پیش‌آزمون، برنامه تمرینی در ۱۸ جلسه که شامل سه جلسه در هفته بود اجرا و سرعت راه رفتن و زمان اتکای دوگانه به وسیله ی دستگاه موشن آنالیز اندازه گیری شد. تحلیل داده ها با استفاده نرم افزار SPSS نسخه ۱۸ و با آزمون تحلیل واریانس عاملی مرکب (۳×۲)، و آزمون تعقیبی LSD (۰۵/۰> P) صورت پذیرفت.
یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که ۶ هفته تمرین مقاومتی هم تنش و کوتاه شونده، تأثیر معناداری بر بهبود سرعت راه رفتن (۰۰۱/۰=P) و کاهش زمان اتکای دوگانه (۰۰۱/۰=P) زنان سالمند نسبت به گروه کنترل دارد. به‌طوری‌که تأثیر تمرینات هم تنش بر زمان اتکای دوگانه، بیشتر از تمرینات کوتاه شونده است. در مقابل تأثیر تمرینات کوتاه شونده بر سرعت راه رفتن بیشتر از تمرینات هم تنش بود.
نتیجه گیری: تمرینات مقاومتی هم تنش باعث کاهش زمان اتکای دوگانه می شود، و تمرینات مقاومتی کوتاه شونده باعث بهبود سرعت راه رفتن می‌گردد. درنتیجه این نوع تمرینات می‌تواند به‌گونه‌ای مؤثر باعث بهبود پارامترهای راه رفتن در سالمندان شوند.
