---

مقدمه: در سال های اخیر توزیع جمعیت کشور به سمت سنین بالاتر تغییر یافته و پدیده سالمندی مانند سایر نقاط جهان در ایران نیز قابل مشاهده است. باتوجه به روند افزایشی سهم سالمندان از کل جمعیت کشور، پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر نیازهای بنیادین روانشناختی بر رضایت از زندگی با توجه به نقش میانجی همدلی عاطفی و تاب آوری در زنان سالمند انجام گرفت. روش: روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان سالمندِ ساکن در خانه سالمندان شهر شیراز در سال ۱۴۰۲ بود که ۲۱۰ نفر به شیوه نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های نیازهای بنیادین روان‌شناختی گاردیا، دسی و رایان (۲۰۰۰)، پرسشنامه رضایت از زندگی داینر(۱۹۸۵)، پرسشنامه همدلی عاطفی دیویس(۱۹۸۳) و پرسشنامه تاب آوری کانر – دیویدسون (۲۰۰۳) بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها نیز از آزمون همبستگی پیرسون و الگویابی معادلات ساختاری استفاده شد. روابط میانجی با استفاده از روش بوت استرپ آزموده شدند یافته ها: نتایج نشان داد که نیازهای بنیادین روانشناختی به صورت مستقیم بر رضایت از زندگی و به صورت غیر مستقیم یعنی از طریق تاب آوری و همدلی عاطفی بر رضایت از زندگی تأثیرگذار بود (۰۱/۰>p-value).
نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که افزایش همدلی عاطفی و تاب‌آوری در بین سالمندان، نیازهای بنیادین آنان را تأمین نموده و منجر به افزایش رضایت از زندگی می شود.