[صفحه اصلی ]   [Archive] [ English ]  
:: صفحه اصلي :: درباره نشريه :: آخرين شماره :: تمام شماره‌ها :: جستجو :: ثبت نام :: ارسال مقاله :: تماس با ما ::
بخش‌های اصلی
صفحه اصلی::
اطلاعات نشریه::
آرشیو مجله و مقالات::
برای نویسندگان::
پروانه و مجوزهای نشریه::
برای داوران::
اطلاعات پرداخت هزینه::
ثبت نام و اشتراک::
تسهیلات پایگاه::
تماس با ما::
::
جستجو در پایگاه

جستجوی پیشرفته
..
دریافت اطلاعات پایگاه
نشانی پست الکترونیک خود را برای دریافت اطلاعات و اخبار پایگاه، در کادر زیر وارد کنید.
..
Nursing Index
AWT IMAGE
..
نشریه مرور سیستماتیک

AWT IMAGE

..
ثبت شده در

AWT IMAGE

AWT IMAGE

..
سامانه جامع رسانه ها
..
:: جستجو در مقالات منتشر شده ::
۱۷ نتیجه برای تعادل

آذر آقایاری، رقیه افرونده، پریسا سعیدی آزاد،
دوره ۱، شماره ۲ - ( ۹-۱۳۹۵ )
چکیده

مقدمه: عوامل مختلفی از جمله افت فعالیت بدنی منجر به کاهش تعادل و انعطاف پذیری عضلات مختلف در سالمندان می شود، این در حالی است که برخورداری از تعادل و انعطاف پذیری مطلوب به عنوان عوامل آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت در سالمندان اهمیت ویژه ای دارد.
روش: این تحقیق از نوع نیمه تجربی بود. جامعه آماری شامل زنان سالمند غیر فعال در دامنه سنی ۶۰ تا ۷۰ سال بود که جهت  گذراندن اوقات فراغت به پارک ها، بوستان ها و مراکز فرهنگی موجود در شهر همدان مراجعه می کردند. ۳۰ نفر از این زنان سالمند بصورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه کنترل (۱۵ نفر)، به انجام فعالیت های معمول و روزانه پرداخته و گروه تمرین (۱۵ نفر) به مدت ۶ هفته و هر هفته ۳ جلسه و هر جلسه ۴۵ دقیقه به انجام تمرینات هوازی شامل دویدن و یا راه رفتن با شدت ۶۰ درصد حداکثر ضربان قلب پرداختند. برای سنجش تعادل ایستا از تست شارپند رومبرگ، برای سنجش تعادل پویا از چوب موازنه به طول ۵/۴ متر و عرض و ارتفاع ۱۰ سانتی متر و برای سنجش انعطاف پذیری از جعبه انعطاف پذیری استفاده شد. برای مقایسه پیش آزمون و پس آزمون متغیرهای وابسته درون هر گروه از آزمون t همبسته و برای مقایسه پس آزمون دو گروه کنترل و تجربی از آزمون t مستقل استفاده شد.
یافته ها: نتایج نشان دادکه در گروهی که ۶ هفته تمرین هوازی پیاده روی یا دویدن با شدت ۶۰ درصد حداکثر ضربان قلب انجام دادند، تفاوت معناداری بین پیش آزمون و پس آزمون متغیرهای تعادل ایستا (۰,۰۰۱=p)، تعادل پویا (۰.۰۰۰=p) و انعطاف پذیری (۰.۰۰۰=p) وجود دارد. با این حال این تفاوت برای هر سه متغیر در گروه کنترل معنادار نبود (۰.۰۵  نتیجه گیری: از نتایج تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری کرد که سالمندان می توانند با پیاده روی و دویدن آرام به بهبود تعادل و انعطاف پذیری خود کمک کنند.  


حامد زارعی، علی اصغر نورسته، پدرام پور محمودیان، جواد شویکلو،
دوره ۱، شماره ۳ - ( ۱۲-۱۳۹۵ )
چکیده

مقدمه: مطالعه حاضر به بررسی ارتباط بین ترس از سقوط، حس عمقی مفصل زانو و سطح فعالیت فیزیکی با مقیاس تعادل پیشرفته فولرتون در سالمندان می پردازد.
روش: این مطالعه از نوع همبستگی بوده که ۵۷ نفر از مردان سالمند سالم (سن ۷/۹۳±۶۸/۶۹) در شهرستان رشت در سال ۱۳۹۵، انتخاب شده با روش نمونه‌گیری در دسترس، در آن شرکت کردند. در این تحقیق از مقیاس تعادل پیشرفته فولرتون برای اندازه گیری تعادل، پرسشنامه بک برای ارزیابی سطح فعالیت بدنی، پرسشنامه کارآمدی افتادن و فرم بین المللی (FES-I) برای اندازه گیری ترس از سقوط استفاده شد. همچنین حداکثر نیروی ایزومتریک گروه عضلانی در اندام تحتانی با استفاده از دستگاه دینامومتر دستی و دامنه حرکتی مفاصل و حس عمقی زانو به وسیله الکتروگونیامتر اندازه گیری گردید. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی و به وسیله نرم افزار ۱۶ SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: نتایج تحقیق حاضر ارتباط منفی معنی داری بین ترس از سقوط و خطای حس عمقی مفصل زانو با مقیاس تعادل پیشرفته فولرتون (۰/۰۰۱>P) را نشان داد. همچنین مطالعه حاضر رابطه مثبت معناداری بین سطح فعالیت فیزیکی، قدرت عضلانی همسترینگ و چهارسر رانی، دامنه حرکتی فلکشن زانو، پلانتار فلکشن و دورسی فلکشن مچ پا با مقیاس تعادل پیشرفته فولرتون (۰/۰۰۱>P) را نشان داد.
نتیجه گیری: مقیاس تعادل پیشرفته فولرتون، به عنوان یک ابزار ارزیابی بالینی مناسب، با عوامل ایجاد اختلال در تعادل مثل ترس از سقوط، حس عمقی، قدرت عضلانی و دامنه حرکتی همبستگی بالایی دارد. با این وجود مطالعات بیشتری برای بررسی ارتباط ویژگیهای روان سنجی مقیاس تعادل پیشرفته فولرتون با متغیرهایی که در تعادل و سقوط سالمندان نقش دارند، نیاز است.

 


حبیب زارعی، رضا رجبی، هومن مینونژاد،
دوره ۲، شماره ۱ - ( ۳-۱۳۹۶ )
چکیده

مقدمه: اختلال در حفظ تعادل از جمله پیامدهای افزایش سن است که سبب اختلال و ناتوانی در فعالیت‌های عملکردی این افراد و نیز باعث زمین خوردن سالمندان می‌شود. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر ۶ هفته تمرین با نردبان زمینی تعادل بر روی کنترل پاسچر و خطر سقوط سالمندان است.

روش: این مطالعه یک تحقیق نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون ـ پس‌آزمون است، که در آن ۳۰ زن و مرد سالمند ۷۰ تا ۷۹ سال به‌ صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی تمرینات تعادلی با نردبان زمینی تعادل (۶ هفته، هر هفته ۳ جلسه و هر جلسه ۴۵ دقیقه) و گروه کنترل نیز تنها تمرین راه رفتن عادی را انجام دادند. قبل و پس از ۶ هفته تمرینات، آزمون‌های مقیاس کارآمدی افتادن (FES-I)، و ارزیابی نوسان پاسچر به ‌منظور سنجش تعادل، به عمل آمد. از آزمون‌های آماری t زوجی و تحلیل کواریانس (ANCOVA) و SPSS ۱۸ برای تحلیل داده‌ها استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج تحقیق نشان داد که در گروه تجربی تفاوت معناداری در امتیازات کسب‌ شده بین گروه پیش ‌آزمون و پس‌ آزمون در مقیاس کارآمدی افتادن (FES-I) ، مساحت و مسافت محدوده نوسان مرکز فشار بدن در حالت چشم ‌باز و بسته وجود دارد، (۰/۰۵≥p). این در حالی است که در گروه کنترل برای هر دو متغیر تفاوت معناداری وجود نداشت (۰/۰۵

نتیجه‌گیری: از نتایج تحقیق حاضر می‌توان نتیجه‌گیری کرد که جهت کاهش خطر سقوط و بهبود کنترل پاسچر سالمندان می‌توان از تمرینات تعادلی  با نردبان زمینی تعادل استفاده کرد.


علی‌اصغر نورسته، حامد زارعی، پدرام پور محمودیان،
دوره ۲، شماره ۲ - ( ۷-۱۳۹۶ )
چکیده

مقدمه : سقوط یکی از مشکلات شایع و جدی در میان سالمندان است که باعث ناتوانی و کاهش کیفیت زندگی آنان می شود. بررسی علل سقوط و شناسایی سالمندان در خطر سقوط، با هدف کاهش و پیشگیری از سقوط امری اساسی تلقی می شود. از این‌ رو در این مطالعه به بررسی نقش قدرت عضلانی و دامنه حرکتی اندام تحتانی بر سقوط سالمندان در مطالعات انجام شده می پردازیم.
روش: در این مطالعه مروری، جستجوی نظام‌مندی در پایگاه های الکترونیکی Science Direct، PubMed، EMBASE، CINAHL، Google Scholar، MAGIRAN، IranMedex، MedLib، IRANDOC و SID صورت پذیرفت. جستجوی مقالات منتشر شده از سال ۱۹۸۴ تا آگوست ۲۰۱۷ از طریق ترکیب کلید واژگانElderly، Older adult،Geriatric، Aging، Fall ، Range of motion lower extremity، Muscle strength lower extremity، Gait و همچنین کلید واژگان فارسی سقوط، سالمند، دامنه حرکتی اندام تحتانی، قدرت عضلانی اندام تحتانی، تعادل، راه رفتن و زمین خوردن صورت گرفت. پس از غربالگری اولیه بر اساس معیارهای ورود و خروج مطالعه، مقالاتی که به زبان انگلیسی و فارسی انتشار یافته بودند از نظر موضوع مورد بررسی قرار گرفتند.
یافته‌ها: ۴۳ مقاله انتخاب شد؛ روش‌هایی همچون: ۱- پیری و کاهش قدرت عضلانی و دامنه حرکتی اندام تحتانی، ۲- ارتباط بین قدرت عضلانی و دامنه حرکتی با تعادل و راه رفتن سالمندان، ۳- مقایسه قدرت عضلانی و دامنه حرکتی در سالمندان با سابقه افتادن، بدون سابقه سقوط و جوانان و ۴- همچنین بررسی اثر گروه خاصی از عضلات و مفاصل اندام تحتانی بر تعادل، سقوط و راه رفتن سالمندان؛ به بررسی نقش عضلات و مفاصل اندام تحتانی بر سقوط سالمندان پرداخته بودند.
نتیجه‌گیری: به نظر می رسد که با افزایش سن، تعامل قدرت عضلانی و دامنه حرکتی اندام تحتانی با توان تعادلی بیشتر می شود؛ بنابراین نتایج این مطالعه نشان می دهد که اندازه گیری قدرت عضلانی و دامنه حرکتی اندام تحتانی در ارزیابی اختلالات تعادل و مهارت های عملکردی سالمندان ارزش زیادی دارد.
 
مجتبی بابایی خرزوقی، منصور صاحب الزمانی، محمدتقی کریمی،
دوره ۳، شماره ۲ - ( ۷-۱۳۹۷ )
چکیده

مقدمه: زمین خوردن به عنوان یکی از مهم ترین مشکلات شایع دوران سالمندی محسوب می گردد. محققین معتقدند که کاهش تعادل بعنوان اصلی ترین عامل موثر در زمین خوردن سالمندان به شمار می رود، در همین راستا تحقیق حاضر با هدف مقایسه اثربخشی ۸هفته تمرینات ترکیبی بصورت میدانی و ورزش از راه دور بر روی پارامترهای تعادل ایستا و پویای سلامندان طراحی و پیاده سازی شده است.
 روش : در این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با مداخل تمرینات ورزشی، که در شهر اصفهان انجام گرفت، ۶۰ نفر سالمند مرد سالم بالای۶۰سال، دارای توانایی انجام فعالیت ورزشی، به روش هدفمند در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی(میدانی و ورزش از راه دور) و یک گروه کنترل تقسیم شدند. به هر دو گروه تجربی به عنوان مداخله، برنامه تمرینی به مدت ۸ هفته و ۳ جلسه در هفته و هر جلسه ۹۰دقیقه داده شد، برنامه تمرینی ترکیبی بر اساس سیستم تمرینی «نهایت آمادگی» طراحی و پیاده سازی شد. پارامترهای مرتبط با تعادل ایستا و پویا از طریق دستگاه آنالیز حرکت با هفت دوربین و صفحه نیرو هماهنگ شده با آن مورد ارزیابی قرارگرفت و جهت ارزیابی های اولیه از طریق پرسشنامه محقق ساخته به همراه پرسشنامه فرم کوتاه وضعیت ذهنی(MMSE) استفاده گردید. از آمار توصیفی برای بررسی داده ها و همگن بودن آنها و از آنوا برای اندازه گیری های تکراری جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. همچنین از نرم افزار SPSS نسخه۲۴ جهت انجام فرآیندهای آماری استفاده گردید.
یافته ها: نتایج نشان داد که هر سه گروه تجربی میدانی و تجربی ورزش از راه دور و کنترل با یکدیگر از لحاظ سن(۲۶/۰=P)، قد(۸۶/۰=P)، جرم بدن(۹۲/۰=P)، شاخص توده بدنی(۹۵/۰=P)، شاخص آمادگی فعالیت بدنی(۴۳/۰=P)، شاخص سلامت روانی(۵۴/۰=P) و سلامت عمومی(۶۳/۰=P) همسان می باشند. بکارگیری یک برنامه تمرینی ترکیبی چه بصورت تله-اکسرسایز (ورزش از راه دور) و چه بصورت میدانی باعث افزایش معناداری در پارامترهای تعادل ایستا از قبیل دامنه نوسان مرکز فشار بدن در صفحه قدامی-خلفی(۰۲۳/۰=P) و صفحه داخلی-خارجی(۰۱۹/۰=P)، جمع طول مسیر طی شده توسط مرکز فشار بدن در صفحه قدامی-خلفی(۰۰۱/۰=P) و صفحه داخلی- خارجی(۰۰۱/۰=P)، و سرعت نوسان مرکز فشار بدن در صفحه قدامی-خلفی(۰۰۱/۰=P) و داخلی-خارجی(۰۰۱/۰=P) اختلاف معناداری (۰۵/۰≥P) داشتند، این مورد همچنین در ثبات داخلی-خارجی نسبت به عرض گام(۰۰۱/۰=P) که یکی از پارامترهای تعادل پویا محسوب می گردد نیز حاصل شد(۰۵/۰≥P)، این در حالی است که در مدت زمان مشابه، در گروهی که برنامه ۸هفته تمرینات ترکیبی را دریافت ننمودند، تغییر معنی داری در هیچ کدام از پارامترهای تعادل ایستا و پویا ایجاد نشده است (۰۵/۰≥P).
نتیجه گیری: با توجه به یافته های حاصل از پژوهش، می توان استنباط نمود که استفاده منظم و مداوم از ۸ هفته برنامه تمرینی ترکیبی بصورت ورزش از راه دور و میدانی می تواند بدلیل بهبود پارامترهای تعادل ایستا و پویا، به عنوان جایگزین مناسبی برای برنامه های تمرینی میدانی مطرح باشد، درضمن تمرینات تله-اکسرسایز بنظر برای گروه سنی سالمندان بدلیل کاهش خطرات بیرون از منزل و قرارگیری در گروه های همسان موثرتر بوده و راه را برای سالم پیر شدن و برخوردار بودن از سلامتی در این دوره از زندگی هموار می نماید.
خلیل علوی، محمود شیخ، فضل الله باقر زاده،
دوره ۳، شماره ۲ - ( ۷-۱۳۹۷ )
چکیده

مقدمه: بیماری پارکینسون، یک بیماری شایع در سالمندی است که با عواقب غیرحرکتی و حرکتی فراوانی، نظیر کاهش تعادل، همراه است. هدف پژوهش حاضر مقایسه تأثیر تمرینات پیلاتس و تای چی بر تعادل ایستا و پویا در سالمندان مرد مبتلا به پارکینسون بود.  
روش: مطالعه حاضر به شیوۀ میدانی و به صورت پیش آزمون و پس آزمون در دو گروه تمرین و یک گروه کنترل انجام گرفت. جامعه آماری این پژوهش را ۱۰۶ مرد مبتلا به پارکینسون تشکیل می داد. برای انتخاب نمونه تحقیق، به شیوه هدفمند به صورت در دسترس ۴۵ نفر (با میانگین سنی ۲۹/۷ ± ۷۲/۶۴) انتخاب گردیده و به دو گروه تمرین تای چی و پیلاتس و یک گروه کنترل تقسیم شدند. ابزار و وسایل گردآوری داده ها عبارت بود از ترازو، کرنومتر، دستگاه تعادل سنج برای تست تعادل، پرسشنامۀ مقیاس تعادل برگ (BBS)، پرسشنامۀ ناتوانی جسمانی توسعه یافته کروتز برای سنجش نمرۀ ناتوانی جسمانی (EDSS) و پرسشنامه سلامت PAR-Q بود. هر سه گروه آزمون های تعادل ایستا و پویا، گرفته شد. گروه های تمرین به مدت ۱۲ هفته و هر هفته ۳ جلسه و هر جلسه ۱ساعت به تمرین پرداختند. برای تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS نسخه ۲۱ استفاده شد.
یافته ها: نتایج نشان داد که انجام هر دو نوع تمرین تای چی و پیلاتس باعث بهبود تعادل افراد پارکینسونی می شود (۰۰۱/۰=p). به طوری که در گروه تمرین تای چی تعادل ایستا از ۶۴/۱۰ به ۱۶/۱۵ افزایش و میزان خطای تعادل پویا از ۸۹/۶ به ۱۰/۵ کاهش یافت. در گروه پیلاتس تعادل ایستا از ۹۳/۱۰ به ۱۳/۲۳ افزایش و میزان خطای تعادل پویا از ۳۹/۷ به ۱۶/۵ کاهش یافت. همچنین بین تاثیر تمرینات تای چی با تمرین پیلاتس بر تعادل پویای سالمندان پارکینسونی تفاوت معنی داری وجود ندارد (۹۸۰/۰=p) ولی بر تعادل ایستا تفاوت وجود داشت (۰۰۱/۰= p). به طوری که تاثیر تمرینات پیلاتس بیشتر بود. 
نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش پیشنهاد می شود که هم تمرینات سنتی تای چی و هم تمرینات پیلاتس بر بهبود تعادل اثر مثبتی دارد. ولی با توجه به تاثیر بیشتر تمرینات پیلاتس، از این شیوه تمرینی جدید برای بهبود تعادل و نهایتا افزایش کیفیت زندگی سالمندان دچار پارکینسون استفاده شود.

سیدکاظم موسوی ساداتی، نریمان تاجیک،
دوره ۴، شماره ۳ - ( ۷-۱۳۹۸ )
چکیده

مقدمه: افتادن­ های مکرر در سالمندان ارتباط مستقیم با کنترل وضعیت ایستاده و تعادل دارد. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر همزمان تحریک مستقیم الکتریکی فرا جمجمه مغز و تمرینات هماهنگی عصبی عضلانی بر تعادل سالمندان بود.
روش: پژوهش حاضر تجربی و از نوع پیش آزمون- پس آزمون بود. شرکت کنندگان تحقیق ۲۴ نفر سالمند ۶۰ الی ۷۵ ساله بودند که بر اساس نمونه گیری آسان انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه ۱۲ نفری تجربی و ۱۲ نفری کنترل قرار داده شدند. پس از اندازه گیری اولیه متغیرهای پایداری وضعیت ایستاده و عملکرد سیستم­های حسی توسط دستگاه پاسچروگرافی، مغز شرکت کنندگان هر دو گروه تجربی و کنترل، در طول ۵ روز در خلال دو هفته و هر روز به مدت بیست دقیقه در هر جلسه با جریان مستقیم الکتریکی دو میلی آمپری واقعی و شم تحریک شد. گروه تجربی درمان بیست دقیقه ای‌ و گروه کنترل جلسات شم داشته اند. در هر جلسه، بلافاصله پس از تحریک، شرکت کنندگان هر دو گروه به مدت نیم ساعت تمرینات تعادلی روی دستگاه هوبر انجام دادند. پس از اتمام پنج جلسه، متغیرها مجدداً اندازه گیری شدند. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از مانکووا و انکووا و نرم افزار SPSS نسخه ۲۳ انجام شد.
یافته ­ها: تجزیه تحلیل نتایج نشان داد که تحریک مستقیم الکتریکی مغز از روی جمجمه همراه با تمرینات تعادل به طور معناداری پایداری سالمندان در وضعیت حسی اول و چهارم را بهبود بخشید (۰۵/۰>P)، ولی بر پایداری سالمندان در وضعیت حسی دوم، سوم، پنجم، ششم و تعادل ترکیبی اثر معنادار نداشت (۰۵/۰<P). اندازهمچنین تحریک الکتریکی مخ همراه با تمرینات تعادل، عملکرد کنترل وضعیت ایستاده سیستم بینایی را ارتقا داد (۰۵/۰>P)، ولی عملکرد کنترل وضعیت ایستاده سیستم حس پیکری، سیستم حس وستیبولار و ترجیح بینایی را نتوانست به طور معنادار ارتقا دهد(۰۵/۰<P).
نتیجه ­گیری: نتایج تحقیق نشان داد که تی دی سی اس مخی همراه با تمرینات تعادلی بر کنترل وضعیت ایستاده سالمندان تاثیرات مثبت اندکی دارد و می­تواند به میزان کم باعث تسهیل یادگیری حرکتی و بهبود سازگاری حرکتی شود.
الهه قدیری، مسعود گلپایگانی، شهناز شهرجردی، سجاد رمضانی،
دوره ۵، شماره ۴ - ( ۱۱-۱۳۹۹ )
چکیده

مقدمه: هماهنگی وتعادل، شاخصی برای تعیین میزان استقلال سالمندان در انجام فعالیت­های روزمره محسوب می­شود. هدف اصلی از انجام این مطالعه، برسی تاثیر یک دوره تمرینات فرانکل برهماهنگی، تعادل ایستا، پویا و عملکردی پویا مردان سالمند بود.
روش­: در این مطالعه نیمه تجربی، با طرح پیش آزمون _پس آزمون، تعداد ۳۰ نفر از مردان سالمند مراجعه کننده به مرکز نگهداری سالمند شهر اراک با میانگین سنی (۰۵/۶±۰۳/۶۸ سال، وزن (۵۰/۹±۲۰/۶۲ کیلوگرم) و قد (۹۳/۶±۷۷/۱۶۳ سانتی متر) به صورت دسترس به عنوان نمونه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه ۱۵ نفره تجربی و کنترل، تقسیم شدند. گروه تمرینی در برنامه تمرینی فرانکل، به مدت ۸ هفته و در هر هفته ۳ جلسه به مدت ۳۰ دقیقه به تمرین پرداختند.. پیش آزمون گروه تمرینی قبل از شروع تمرینات و پس آزمون پس از ۸ هفته اجرا تمرینات، انجام و نتایج حاصله هر دو گروه با هم مقایسه شدند. جهت اطمینان از طبیعی بودن داده­هااز آزمون کلموگروف اسمیرنوف و جهت تجزیه و تحلیل یافته­های درون گروهی و بین گروهی به ترتیب از آزمون­های t همبسته و t مستقل استفاده شد. سطح معناداری کمتر از ۰۵/۰ در نظر گرفته شد.
یافته­ها: یافته­های مطالعه حاضر نشان داد ۸ هفته تمرینات فرانکل بر هماهنگی، تعادل ایستا، پویا و تعادل پویا عملکردی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون گروه تجربی تاثیر معناداری داشت (۰۰۱/۰P=)، همچنین یافته ها نشان داد تمرینات فرانکل بر هماهنگی (۰۴۲/۰P=)، تعادل ایستا (۰۲/۰P=)، تعادل پویا (۰۴/۰P=) و تعادل عملکردی پویا (۰۰۱/۰P=) در پس آزمون گروه تجربی نسبت به گروه کنترل تاثیر معنادار داشت.
نتیجه گیری: به نظر می­رسد، انجام تمرینات فرانکل را می­توان به عنوان یک شیوه تمرینی خوب جهت بهبود هماهنگی، تعادل ایستا و پویا و بهبود تعادل عملکردی پویا مردان سالمند پیشنهاد نمود. بنابراین نتایج این مطالعه یک روش جدید برای توانبخشی افراد سالمند معرفی می­کند.
مهدی مهجور، علی اصغر نورسته،
دوره ۶، شماره ۲ - ( ۵-۱۴۰۰ )
چکیده

مقدمه: تاکنون مطالعاتی که به بررسی تأثیر تمرینات تعادلی در سالمندان پرداخته‌اند ارزیابی مؤلفه‌های تعادل و اختلالات این مؤلفه‌ها و اثرات آن در نوع تمرین تعادلی ارائه شده به سالمندان را کمتر مورد توجه قرار داده‌اند. لذا هدف اصلی این تحقیق مقایسه دو نوع تمرینات تعادلی اختصاصی و جامع در خانه بر روی شاخص‌های تعادلی در سالمندان سالم بود.
روش: تعداد ۴۰ سالمند سالم جوان بین سنین ۶۰ تا ۷۵ سال به طور تصادفی در یکی از سه گروه تمرینات اختصاصی (۱۳ نفر)، تمرینات جامع (۱۴ نفر) و گروه کنترل (۱۳ نفر) قرار گرفتند. ارزیابی اختلال در مؤلفه‌های تعادلی به وسیله آزمون بِس در هر سه گروه در ابتدا اندازه‌گیری شد. در گروه اختصاصی تمرینات تعادلی بر اساس ارزیابی اختلال در مؤلفه‌های تعادلی ارائه شد. تمرینات ارائه‌شده به گروه جامع بدون توجه به ارزیابی افراد بود. آزمون‌های تعادلی زمان برپا -رو، ایستادن تک‌پا و مقیاس اعتماد تعادل در فعالیت‌های خاص قبل و بعد از تمرین و پس از یک ماه پیگیری از تمامی شرکت‌کنندگان به عمل آمد. داده‌ها با استفاده از آزمون واریانس اندازه‌گیری مکرر در سطح معناداری ۰۵/۰P توسط نرم‌افزار SPSS مورد آنالیز قرار گرفتند.
یافته‌ها: نتایج نشان دادند که برنامه های تمرینی تعادلی اختصاصی و جامع می تواند تاثیرات مثبتی در مراحل پیش آزمون پس آزمون در آزمون های زمان برپا-رو (۰۰۱/۰=P)، ایستادن تک پا (۰۰۱/۰=P) و پرسشنامه اعتماد تعادل فعالیت های خاص (۰۰۱/۰=P) داشته باشد. همچنین پیگیری نتایج بعد از گذشت یک ماه از اتمام تحقیق در مرحله پس آزمون پیگیری در سه شاخص تعادلی اثرات معناداری و مثبت را نشان دادند.
نتیجه‌گیری: نتایج کلی پژوهش حاضر نشان داد که هر دو نوع تمرینات اختصاصی و جامع در خانه می‌تواند اثرات مثبت و ماندگاری در بهبود شاخص‌های تعادلی در مردان سالمند سالم داشته باشد.

حسن دانشمندی، منا حسین پور، مصطفی پاینده،
دوره ۶، شماره ۴ - ( ۱۱-۱۴۰۰ )
چکیده

مقدمه: فهمیدن علل مؤثر در سقوط به‌منظور طراحی مداخلات مؤثر روی سالمندان برای کاهش سقوط ضروری است؛ بنابراین هدف از تحقیق حاضر بررسی نقش ضعف عضلات در تعادل و بی‌ثباتی وضعیتی در افراد سالمند با و بدون سابقه سقوط است.
روش‌ کار: این مطالعه به‌صورت مرور سیستماتیک بر روی مقالات منتشرشده‌ای از سال ۱۹۸۶ تا ۲۰۲۱ صورت گرفت. که نقش ضعف عضلات در تعادل و بی‌ثباتی وضعیتی سالمندان با و بدون سقوط را بررسی کرده بود. جستجو در پایگاه‌های PubMed, Web of Science, Cochrane Central Register of Controlled Clinical Trials, Google Scholar, and Scopus انجام شد. همچنین این کار در پایگاه‌های فارسی مگیران، ایرانداک، ایران مدکس، مدیلیب با کلیدواژه‌هایی معادل کلیدواژه‌های لاتین که در بالا ذکر شد، انجام گرفت. با توجه به معیارهای ورود و خروج، ۲۳ مقاله به‌صورت نهایی موردبررسی قرار گرفتند
یافته‌ها:. ۱۸ تحقیق از ۲۳ تحقیق یافت شده، گزارش کرده‌اند که عضلات اندام تحتانی نقش بسزایی در تعادل و ثبات وضعیتی دارند و ۵ تحقیق نقش عضلات اندام فوقانی در تعادل و سقوط سالمندان را بررسی کرده بودند.
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد که ضعف عضلانی یک عامل مهم سقوط در سالمندان باشد. عضلات دیستال اندام تحتانی و عضلات پروگزیمال اندام تحتانی نقش به سزایی در تعادل و سقوط سالمندان دارند. نقش عضلات اندام فوقانی کمتر از عضلات اندام تحتانی در تعادل، بی‌ثباتی وضعیتی و سقوط سالمندان در نظر گرفته‌شده است؛ بنابراین برای جلوگیری از سقوط سالمندان ناشی از ضعف عضلانی، باید برنامه‌های تمرینی برای افزایش قدرت عضلانی سالمندان در نظر گرفته شود تا میزان احتمال سقوط سالمندان ناشی از ضعف عضلات را کاهش داده؛ و درنتیجه میزان سالمندان فعال جامعه افزایش پیدا کند.
 
زهرا رئیسی، محمد یساولی شراهی،
دوره ۶، شماره ۴ - ( ۱۱-۱۴۰۰ )
چکیده

مقدمه: فعالیت بدنی می­تواند موجب کاهش سرعت روند تخریبی بدن در سالمندی شود. هدف از تحقیق حاضر تعیین تاثیر هشت هفته تمرینات اوتاگو نظارت شده در خانه بر تعادل، کیفیت زندگی و ترس از افتادن سالمندان بود.
روش کار: ۲۶ سالمند بالای ۶۰ سال شهر اراک بطور داوطلبانه در این مطالعه نیمه تجربی شرکت و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل (هر گروه شامل ۹ زن و ۴ مرد) تقسیم شدند. گروه تجربی، تمرینات اوتاگو را به مدت ۸ هفته ۳ جلسه در هفته و هر جلسه ۶۰ دقیقه انجام دادند. گروه کنترل در این مدت روال عادی زندگی خود را داشتند. تعادل ایستا و پویا، ترس از سقوط و کیفیت زندگی به­ ترتیب با استفاده از تست­های تعادل چهار مرحله­ای و زمان برخاستن و رفتن، پرسشنامه­ ی مقیاس کارآمدی افتادن و پرسشنامه­ ی کیفیت زندگی ارزیابی شد. آنالیز آماری با استفاده از آزمون آنالیز کوواریانس و نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ انجام گردید (۰۵/۰P<).
یافته­ ها: نتایج آنالیز آماری پس ­از مداخله تمرینی حاکی از بهبود معنی­دار تعادل ایستا (۱۰۰/۰P<)، تعادل پویا (۱۰۰/۰P<)، کیفیت زندگی (۱۰۰/۰P<) و ترس از افتادن (۱۰۰/۰P<) در گروه اوتاگو نسبت به کنترل بود.
نتیجه­ گیری: با توجه به محدودیت­های سالمندان برای انجام فعالیت بدنی در محیط­های خارج از خانه بویژه در شرایط پندمیک بیماری کووید-۱۹ و اثرات مثبت اجرای تمرینات اوتاگو بصورت نظارت شده در خانه در مطالعه حاضر، استفاده از این روش تمرینی در راستای افزایش کیفیت زندگی و تعادل و کاهش ترس از افتادن سالمندان پیشنهاد می­شود
لیلا علیالی، سید صدرالدین شجاع الدین، محمدعلی سلیمان فلاح،
دوره ۷، شماره ۳ - ( ۸-۱۴۰۱ )
چکیده

مقدمه: اختلال در حفظ تعادل از جمله پیامدهای افزایش سن است که سبب اختلال و ناتوانی در فعالیت های عملکردی این افراد و نیز باعث زمین خوردن سالمندان می شود. که همه این موارد اهمیت پیشگیری از خطر سقوط سالمندان را افزایش می دهد. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر و ماندگاری برنامه تمرینی اتاگو بر تعادل، استقامت قلبی-عروقی و قدرت اندام تحتانی زنان سالمند دارای سابقه سقوط بود.
روش کار: این مطالعه یک تحقیق نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون ـ پس‌آزمون و مرحله ماندگاری است، که در آن ۳۰ زن سالمند ۶۰ تا ۷۰ سال به‌ صورت تصادفی به دو گروه مساوی تجربی ۱۵ نفره تمرینات اوتاگو و گروه کنترل (۱۵ نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی تمرینات اوتاگو (۸ هفته، هر هفته ۳ جلسه و هر جلسه ۴۵ دقیقه) را اجرا نمودند. قبل و پس از ۸ هفته تمرینات و یک ماه پس از اتمام تمرینات، به منظور اندازه گیری تعادل، استقامت قلبی - عروقی و قدرت اندام تحتانی آزمودنی ها به ترتیب از  آزمون Y، آزمون ۶دقیقه راه رفتن و آزمون ۳۰ ثانیه بلند شدن از روی صندلی اندازه گیری بعمل آمد. در بخش آمار استنباطی برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر در سطح معناداری ۹۵ درصد(۰۵/۰>P) استفاده شد.
یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که در گروه تجربی تفاوت معناداری در امتیازات کسب‌ شده بین گروه پیش ‌آزمون و پس‌ آزمون در تعادل، استقامت قلبی - عروقی و قدرت اندام تحتانی وجود دارد، (۰۵/۰p). این در حالی است که در گروه کنترل برای هر سه متغیر تفاوت معناداری وجود نداشت(۰۵/۰p).
نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد گروه تمرینی اوتاگو موجب بهبود معنادار در تعادل، استقامت قلبی - عروقی و قدرت اندام تحتانی سالمندان می شود. لذا جهت کاهش خطر سقوط و بهبود کنترل پاسچر سالمندان می‌توان از تمرینات اوتاگو استفاده کرد.
 
هاشم پیری، نادر ناصرپور، رحمان شیخ حسینی،
دوره ۷، شماره ۴ - ( ۱۲-۱۴۰۱ )
چکیده


مقدمه: اختلال در حفظ تعادل و کنترل قامت از پیامدهای سالمندی است، که با تغییر در الگوهای ایستادن و راه رفتن، باعث کاهش آمادگی عملکردی در سالمندان شده و به کاهش حس تعادل، از دست­دادن هماهنگی و ضعف قدرت عضلات در این افراد می­انجامد. در نتیجه مشکلات عدیده­ای نظیر افتادن­های مکرر در زمان ایستادن و یا راه رفتن را در این دسته افراد به همراه دارد. از این رو طراحی تمرینات ورزشی به منظور بهبود آمادگی عملکردی و پیشگیری از کاهش تعادل از اهمیت ویژه­ای برخوردار است. لذا هدف از انجام این پژوهش بررسی و تحلیل تاثیر تمرینات ثبات ­مرکزی بر تعادل ایستا و پویای مردان سالمند تعیین گردید.
روش کار: این تحقیق یک تحقیق مقطعی- مقایسه­ای، نیمه تجربی با طرح پیش ­آزمون و پس­ آزمون با گروه کنترل بوده که در آن ۳۰ سالمند سالم ۶۰ تا ۷۰ سال به طور هدفمند در دسترس، انتخاب و بطور تصادفی در دو گروه: تمرینات ثبات­ مرکزی و گروه کنترل، به تعداد مساوی قرار گرفتند. گروه تجربی ۶ هفته و هر هفته ۳ جلسه تمرین ۴۵ دقیقه­ای انجام داده، و در این مدت گروه کنترل به زندگی روزمره خود پرداختند. آزمون شوندگان با استفاده از ۲ تست تعادل رومبرگ و شارپندرومبرگ برای تعادل ایستا و ۲ تست تعادل FRT و TUG برای تعادل پویا، در قبل و بعد از ۶ هفته تمرین اختصاصی برای گروه­ تجربی، مورد ارزیابی قرارگرفتند. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از آمار توصیفی، آزمون T جفت نمونه­ای (t زوجی) و آزمون آنکووا یکراهه، در سطح معناداری آلفای (۰۵/۰P≤) با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه­ی ۲۶ استفاده گردید.
یافته­ ها: نتایج نشان داد که انجام ۶ هفته تمرینات ثبات ­مرکزی، بر نمرات پس ­آزمون نسبت به نمرات پیش ­آزمون گروه تجربی در هر ۴ تست تاثیر معنا­داری دارد (۰۰۱/۰=P)، همچنین یافته ها نشان داد که تمرینات ثبات مرکزی بر بهبود تعادل ایستا (۰۰۱/۰=P) و تعادل پویا (۰۰۱/۰=P)، در نمرات پس آزمون گروه تجربی نسبت به گروه کنترل اثر معناداری دارد.
نتیجه­ گیری: می توان نتیجه گرفت که جهت بهبود تعادل و کاهش خطر افتادن در سالمندان می­توان از تمرینات ثبات مرکزی استفاده کرد، با توجه به سهولت انجام این تمرینات به مربیان ورزشی و افرادی که با سالمندان کار می­کنند توصیه می­شودکه جهت بهبود تعادل ایستا و پویای سالمندان از تمرینات ثبات مرکزی استفاده نمایند.
 کلیدواژه ­ها: ثبات ­مرکزی، تعادل ایستا، تعادل پویا، سالمند.
رقیه اطاعتی، رزا رهاوی عزآبادی، مریم دلفان، سمانه السادات خلیلی راد،
دوره ۹، شماره ۴ - ( ۱۱-۱۴۰۳ )
چکیده

مقدمه: افزایش سن و سالمندی با تغییرات جسمانی و شناختی همراه است که می‌تواند بر کیفیت زندگی و استقلال افراد تأثیر بگذارد. بنابراین، هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرینات ترکیبی شناختی پیشرونده و جسمانی بر قیود ساختاری و عملکردی زنان سالمند فعال است.
روش کار: پژوهش حاضر، بهلحاظ هدف، از نوع نیمه تجربی و کاربردی می‌باشد شرکت کنندگان در این پژوهش، ۵۰ سالمند فعال، با دامنه سنی۶۰ تا ۸۰ سال بودند که بهصورت در دسترس انتخاب شدند و پس از تکمیل فرم رضایتنامه، بهصورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی بهمدت ۱۲ جلسه، سه روز در هفته به تمرینات پیلاتس و شناختی پرداختند، در حالی که گروه کنترل در این دوره تمرینی شرکت نداشتند. دادهها با استفاده از تحلیل کوواریانس یک‌راهه مورد ارزیابی قرار گرفت.
 یافتهها: نتایج نشان داد در فاکتور چابکی (۰۰۱/۰ p=)، از قیود ساختاری و همچنین انگیزه شرکت در فعالیت بدنی (۰۰۱/۰ P=) از قیود عملکردی تفاوت معناداری بین دو گروه وجود دارد. اما در فاکتور تعادل (۰۱/۰˃P) از قیود ساختاری و تقویت ذهن (۰۱/۰˃P) از قیود عملکردی تفاوت معناداری بین گروه‌ها مشاهده نشد.
نتیجهگیری: تمرینات ترکیبی پیلاتس و شناختی می‌تواند به بهبود چابکی (قیود ساختاری) و همچنین افزایش انگیزه به فعالیت‌های بدنی (قیود عملکردی) در سالمندان کمک کند. این نوع تمرینات به‌عنوان روشی مؤثر برای بهبود سلامت جسمانی و روانی سالمندان و ارتقای کیفیت زندگی آنان پیشنهاد می‌شود.

 
فاطمه شوشتری، حسن دانشمندی، فرزانه ساکی،
دوره ۱۰، شماره ۱ - ( ۱-۱۴۰۴ )
چکیده

مقدمه: باتوجه به روند رو به رشد سالمندی، از کار افتادگی و کاهش عملکرد سالمندان در این سنین، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی روش تمرینی مولتی سیستم بر متغیر‌های مهم سلامت جسمانی سالمندی از جمله حس عمقی، تعادل، قدرت عضلانی و زمان واکنش انجام شده است.
روش کار: ۳۰ نفر از بانوان سالمند به عنوان نمونه در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تمرین مولتی سیستم(۱۵ نفر) و گروه کنترل(۱۵ نفر) تقسیم شدند. در ابتدای هفته اول از شروع دوره هشت هفته‌ای، آزمون ابتدایی شامل ارزیابی حس عمقی، تعادل، قدرت عضلانی پایین تنه و زمان واکنش انجام و به عنوان نمونه‌های پیش آزمون ثبت شد. در دوره هشت هفته، گروه تمرین مولتی سیستم با پروتکل تمرینی مشخص به تمرین پرداختند. در پایان هفته هشتم نیز آزمون‌ها بطور مجدد تکرار و به عنوان پس آزمون ثبت گردید.تمامی داده‌ها با مدل ترکیبی آزمون ANOVA با اندازه­های تکراری و برای مقایسه درون گروهی نتایج نیز از آزمون بررسی T تست جفتی (Paird Sample T test) مورد ارزیابی قرار گرفتند (۰۵/۰p≤).
یافته‌ها: تمرین مولتی سیستم با اثر بخشی در متغیر‌های حس عمقی، تعادل، قدرت عضلانی پایین تنه و زمان واکنش پس از گذشت هشت هفته همراه شد (۰۵/۰p≤) و در مقایسه با گروه کنترل نیز در اکثر پارامتر‌های مورد آزمون متغیر‌های مذکور، تفاوت معنی‌داری حاصل شد (۰۵/۰p≤ ).
نتیجه‌گیری: باتوجه نتایج بدست آمده، به کار بردن تمرینات مولتی سیستم که شامل مجموعه‌ای از تمرینات ترکیبی و تخصصی متناسب برای گروه سالمندان؛ با بهبود عملکرد و اثر بخشی در مولفه‌های مهم سلامت جسمانی سالمند مانند حس عمقی، تعادل، قدرت عضلانی و زمان واکنش به محرک‌های تصادفی؛ همراه شده است و توصیه می‌شود در برنامه تمرینی و تخصصی برای گروه سالمندان به ویژه به عنوان تمرینات موثر در حرکت درمانی و مراکز فیزیوتراپی مورد استفاده قرار گیرد.
 


مراد حسینی، پروانه خواجه پور، زهره محمد آقایی، آزیتا عباسی اصل،
دوره ۱۰، شماره ۲ - ( ۱-۱۴۰۴ )
چکیده


مقدمه: از دست دادن تعادل و کاهش حافظه فعال به دلایل مختلفی مانند مفاصل سفت یا آسیب دیده یا موارد جدی­تر مانند یک بیماری عصبی رخ می‌دهد. این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی مداخله شناختی رفتار‌ی یکپارچه‌شده با ذهن‌آگاهی بر حافظه فعال و تعادل سالمندان مرد انجام شد.
روش کار: روش پژوهــش از نــوع نیمــه تجربــی و پیش­آزمــون، پس­آزمــون بــا گــروه کنتــرل بــود. جامعــه آمــاری شــامل کلیه سالمندان مرد شهر بم در سال ۱۴۰۳ بودنــد کــه ۳۰ نفــر (۱۵ نفر گــروه آزمایــش و ۱۵ نفــر گــروه کنتــرل) بــه روش نمونــه­گیــری در دســترس انتخــاب شــدند. ابــزار گــردآوری داده هــا پرسشـنامه­هـای حافظه فعال ان بک (۱۹۸۵) و تعادل برگ (۲۰۱۲) بـود. مداخلـه مداخله شناختی رفتار‌ی یکپارچه‌شده با ذهن‌آگاهی  در ۸ جلسه ۶۰ دقیقه­ای و هفته­ای دو بار بـر روی گـروه آزمـایش انجـام شـد و گـروه کنتـرل هیـچ­گونـه مداخلـه­ای دریافـت نکردنـد. تجزیـه و تحلیـل داده­هـا بـا آزمـون­هـای توصیفـی (میانگیـن و انحـراف اسـتاندارد) و تحلیـل کوواریانـس و بـا اسـتفاده از نـرم افـزار SPSS نسـخه ۲۴ انجـام شـد. میـزان P کمتـر از ۰۵/۰ معنـی­داری در نظـر گرفتـه شـد.
یافته­ها: در متغیـر حافظه فعال، میانگیـن و انحـراف اسـتاندارد گـروه آزمایـش در پیـش آزمـون ۴۰/۷ ± ۱۹/۷۷ و در پـس آزمـون ۴۳/۱۰ ± ۵۹/۹۶ و در متغیـر تعادل، میانگیـن و انحـراف اسـتاندارد گـروه آزمایـش در پیـش آزمـون ۷۴/۷±۹۲/۳۶ و در پـس آزمـون ۳۷/۶±۸۲/۴۷ بـه دسـت آمـد. نتایـج تحلیـل کوواریانـس نیـز نشـان داد کـه مداخله شناختی رفتار‌ی یکپارچه‌شده با ذهن‌آگاهی  بر حافظه فعال و تعادل سالمندان مرد تاثیـر داشـت (۰۱/۰P <).
نتیجه­گیری: بـر اسـاس یافتـه­هـای پژوهـش، تمرین­های موجود در مداخله شناختی رفتار‌ی یکپارچه‌شده با ذهن‌آگاهی، باعث افزایش عملکرد و فعالیت­های ذهنی درگیر در بازتوانی شناختی و درنتیجه بهبود توانایی­های شناختی سالمندان نظیر حافظه فعال و تعادل آنان می­شود.

 
محمدعلی سربازی زرندی، صفورا صباغیان راد، فرشته کاظمی پاکدل،
دوره ۱۰، شماره ۲ - ( ۱-۱۴۰۴ )
چکیده


مقدمه: پیری منجر به کاهش قدرت، تعادل و تحرک می‌شود که می‌تواند احتمال سقوط، کاهش استقلال و در نهایت منجر به ناتوانی گردد؛ بنابراین، این مرور سیستماتیک تأثیر تمرینات فال پروف بر تعادل، ترس از سقوط و کیفیت زندگی در سالمندان را بررسی می‌کند.
روش: منابع اولیه از ۴ پایگاه داده شامل PubMed، SCOPUS، CENTRAL (فهرست ثبت آزمایش‌های کنترل‌شده کوکران) و Web of Science به دست آمدند. معیارهای ورود به مطالعه به شرح زیر بود: (۱) جمعیت: سالمندان بالای ۶۰ سال. (۲) مداخله: تمرینات فال پروف (۳) مقایسه کننده: تمرین فال پروف در مقابل کنترل غیر تمرینی یا تمرینات فال پروف در مقابل سایر تمرینات (۴) نتایج: گزارش متغیرهای مختلفی از عملکرد حرکتی. (۵) طرح‌های مطالعه: کارآزمایی های تصادفی. (۶) مقالات بررسی شده به زبان انگلیسی و فارسی منتشر شده است. تفاوت‌های میانگین استاندارد شده (SMD)، تفاوت‌های میانگین وزنی و بازه‌های اطمینان ۹۵ درصد (CIs) با استفاده از مدل‌های تصادفی یا اثر ثابت برای نتایج محاسبه شدند.
نتایج: پس از فرآیند غربالگری، در مجموع ۱۱ مطالعه شامل ۳۰۷ شرکت‌کننده در این مرور سیستماتیک گنجانده شدند. نتایج فراتحلیل نشان داد که تمرینات فال پروف منجر به بهبود تعادل ایستا (۰۰۱/۰p=، [۰۹/۳۳-۲/۱:CI ۹۵%] ۶۸/۱)، تعادل پویا (۰۰۱/۰p=، [۶۲/۹۹-۲/۰:CI ۹۵%] ۸۱/۱)، ترس از سقوط (۰۰۱/۰p=، [۲۴/۸۶-۲/۰:CI ۹۵%] ۵۵/۱) و کیفیت زندگی (۰۰۱/۰p=، [۶۴/۶۴-۱/۰:CI ۹۵%] ۱۴/۱) سالمندان می‌شود.
نتیجه‌گیری: مطالعه سیستماتیک و فراتحلیل حاضر نشان داد که تمرینات فال پروف منجر به بهبود تعادل، ترس از سقوط و کیفیت زندگی سالمندان می‌شود. مطالعات محدودی در راستای اثر تمرینات فال پروف صورت گرفته است. همچنین متغیرهای محدودی ارزیابی شده است. علاوه بر این تمرینات فال پروف، کمتر با سایر تمرینات مقایسه شده است که نیاز به مطالعات اورجینال بیشتری در این راستا احساس می‌گردد.
 


صفحه 1 از 1     

نشریه سالمندشناسی Journal of Gerontology
Persian site map - English site map - Created in 0.09 seconds with 49 queries by YEKTAWEB 4714