مقدمه: تاکنون پیشرفتهای زیادی در امر تشخیص، درمان و بازتوانی افراد مبتلا به پارکینسون رخ داده است؛ با این وجود، تصویر واضحی از نحوه خودمراقبتی این بیماران وجود ندارد. بنابراین شناخت هر چه بیشتر مشکلات، نگرانی ها و چالشهای خودمراقبتی در این گروه از بیماران می تواند ضروری باشد. هدف مطالعه حاضر تبیین چالشهای خودمراقبتی در افراد مبتلا به پارکینسون بود.
روش: مطالعه حاضر از نوع کیفی است و با استفاده از روش نظریه زمینه ای در سال 1391 تا 1393 انجام یافته است. داده ها با استفاده از مصاحبه‌های عمیق نیمه ساختار یافته و یادداشتهای در عرصه جمع‌آوری شد. با 10 بیمار مبتلا به پارکیسنون و 6 نفر از مراقبان خانوادگی آنان مصاحبه به عمل آمد. مصاحبه ها در منزل شخصی مشارکت‌کنندگان و یا یکی از اعضای خانواده آنان انجام گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها براساس کوربین و اشتراوس (2008) انجام یافت.
یافته‌ها: مفاهیم مطالعه با استفاده از تحلیل خرد و کلی شناسایی شدند. «ترس از زمین‌گیر شدن» به عنوان مهم‌ترین نگرانی بیماران مبتلا به پارکینسون شناسایی شد. این نگرانی شامل "ناتوانی پیش رونده جسمانی"، "آشفتگی روانی"، "بار مالی بیماری" و "تغییر خود" بود و بدنبال تأثیر بیماری پارکینسون بر ابعاد مختلف جسمی، روحی، روانی، اجتماعی بیماران ایجاد شده بود.
نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که افراد مبتلا به پارکیسنون با چالشهای متعددی در خودمراقبتی مواجه هستند. در فرایند خودمراقبتی این بیماران، عوامل فردی، خانوادگی و اجتماعی نقش مهمی دارند. با در نظر گرفتن چالشهای خودمراقبتی، مراقبین بهداشتی بخصوص پرستاران می توانند افراد مبتلا به پارکینسون را در کسب و حفظ استقلال در خودمراقبتی حمایت کنند. از سوی دیگر نتایج این مطالعه با بیان مفاهیم مهم و ایجاد یک دانش بنیادی در فرایند خود مراقبتی مبتلایان به پارکیسنون می تواند در تدوین خط مشی و استاندارهای مراقبتی بیماران کشورمان مورد استفاده قرار گیرد.